Taki sobie domek
Rok 2023 - przedmieścia jednego z polskich miast, patrzymy
(ukradkiem), na dom jednorodzinny otoczony ogrodem.
Na końcu ślepej uliczki spokojnego osiedla, stoi niewielki domek
otoczony ogrodem. Ogród choć nieduży, kipi odcieniami zieleni, wręcz
wylewa się zza ogrodzenia...
Ciszę dnia przerywają tylko trele ptaków i daleki odgłos kumkających żab.
Dom jest drewniany, kryty tradycyjną, szarawo złocistą strzechą, gdzie
nie gdzie poznaczoną zielenią mchu i innych drobnych roślinek.
Okna stare, drewniane, o ciemnej barwie lakierowanego drewna.
Framugi zdają się nawet miejscami lekko zmurszałe, lecz szyby świecą
zadziwiającą czystością.
Właściciele zupełnie nie dbają o szczegóły, nie przycinają drzew ani krzewów,
winnej latorośli i innych pnączy, które swobodnie przechodzą przez wysoki,
ceglany mur otaczający posesję. Zdawałoby się, oaza spokoju i ciszy...
Przedmieścia jednego z polskich miast, ten sam dom jednorodzinny,
godzinę później.
W cichej, ślepej uliczce pojawia się znienacka kilka dziwnych postaci.
Trzech wysokich i barczystych mężczyzn - na ugiętych lekko nogach
ostrożnie przemyka pod murem otaczającym posesję.
Są ubrani w moro, które dobrze zlewa się z zielenią ogrodu i ciemniejszymi
odcieniami pnączy okalających mur.
Cała trójka jest zakapturzona, na plecach mają spore, jakby wojskowe
plecaki. Przystając pod szczególnie bujnie rosnącym pnączem winorośli,
najwyższy z mężczyzn szepce:
- Dobra, chłopaki, teraz jeszcze ciszej, wchodzimy po tym pnączu, potem
prościutko do ścieżki i do domu, tam wiecie (tu wyjął zza paska długi nóż)
- rach ciach, potem pakujemy fanty, powinniśmy się uwinąć w pięć minut.
- Sprawdził ty, czy łone som tamuj same? - wyraził wątpliwość jeden
z pozostałych...
- Oczywista rzecz, że sprawdziłem, to tylko trzy starowinki, wszystkie
pod 80'tkę..., co najmniej, hehehe, no, to do roboty!
Pozostali też zarechotali, pokiwali łbami i..., cała trójka raźno zabrała się
do realizacji niecnego planu. Przeleźli przez mur, wylądowali miękko,
wciąż na ugiętych nogach, skoczyli do przodu, ku ścieżce.
Gdy pierwszy pokonał czwartą płytę chodnika, środkowy bandyta nagle
zakwiczał jak zarzynane prosię i dosłownie zapadł się pod ziemię!
Kwik urwał się zaraz potem, dosłownie jak ucięty nożem, albo tasakiem...
Pozostali wyhamowali gwałtownie, w dwóch krokach dochodząc do
postrzępionej dziury ziejącej w murawie.
Widok zatrzymał ich z opadłymi szczękami. Momentalnie pobledli
- wypisz wymaluj - jak świeżutko wyprane prześcieradła.
Dłuższą chwilę, bez ruchu czy słowa wpatrywali się w klasyczny "wilczy dół".
Trzy metry w dół, dwa średnicy, a dno najeżone dziesiątkami szpikulców
starannie zastruganych i regularnie powbijanych w grunt.
Nawet nie pomyśleli by sprawdzić czy ich kompan żyje, było widać, że nie.
Przywódca zacisnął pięści i słyszalnie zazgrzytał zębami lecz nie uciekł,
jak należało. Wyobraźnię wprawdzie miał sporą, ale w tym momencie
wszelkie wizje zbladły przy myśli, co zrobi staruszkom, gdy już je dorwie!
Szef, jedyny w grupie absolwent podstawówki, zachowawszy odrobinkę
zdrowego rozsądku - już na początku swoich kumpli posłał przodem.
Także i teraz pierwszy ku drzwiom domu - ruszył głupszy osiłek.
Choć szef poszedł ostrożniej i zabrało mu to niemal minutę, nie dostrzegł
innych "niespodzianek". Doszli do ścian bezpiecznie, wyjęli noże i od razu
nabrali pewności siebie.
Za wcześnie!
Drzwi wybite kopniakiem osiłka - natychmiast ujawniły dziwaczny,
skomplikowany mechanizm - z ostrym gwizdo-świstem spod podłogi
wychynęło ostrze kosy! Nadziany na nią osiłek wyglądał jak chrząszcz
nabity na szpilkę zwariowanego entomologa, albo krewetka na wykałaczce!
Zadrgał gwałtownie, bezsensownie pomachał kończynami i zapiszczał
jak myszka, ścichł i to by było na tyle.
Przywódcy dobrą chwilę zabrało skojarzenie, co tu się właśnie stało,
lecz potem, jak ręką odjął przeszła mu chętka na fanty seniorek.
Wizja ściągania z palców ich złotych pierścionków, którymi tak
otwarcie obnosiły się na ulicy, uznał za sprawę stanowczo nieopłacalną.
Odwrócił się na pięcie by odejść i od razu nadział na idealnie
wyostrzone zęby wideł, trzymanych wspólnie przez dwie staruszki!
Wrzasnął z bólu i zaskoczenia - jakim cudem zdołały do podejść tak
niepostrzeżenie! Próbował się cofnąć.
W tym samym momencie poczuł jednakże, sztywne palce dotykające
ramienia, a kątem oka zdążył jeszcze złowić błysk światła odbitego
na ostrzu szerokiego, rzeźniczego tasaka...
Przedmieścia jednego z polskich miast, dom jednorodzinny,
późny wieczór, tego samego dnia...
Mały drewniany domek pokryty strzechą, głębokie cienie stopniowo
spowijające całą posiadłość.
Słońce jeszcze nie zaszło nad horyzontem, ale tu, w otoczeniu wysokiego
muru, zmierzch zapadał znacznie wcześniej.
Z komina bije białawy, gęsty dym, w tym dymie niesie się na okolicę zapach
pieczystego. W okolicznych domach nikomu nie leci ślinka, odwrotnie, ludzie
szybko zamykają okna, zapalają wonne kadzidełka i świeczki, żegnają się
trwożliwie, niektórzy, przesądni, sypią nawet sól na progach i pod parapetami...
W domku na końcu drogi, trzy staruszki siedząc przy suto zastawionym stole,
ogryzają do kości jedną z niespodziewanych zdobyczy, upieczoną (niemal)
w całości, w sosie własnym; obok stoi gar świeżo ugotowanej czerniny, oraz
misa z usmażoną na złocisty brąz, obłożoną rodzynkami i jabłkami wątrobą...,
a do tego ziemniaczki i marchew z własnego, jakże bujnego ogródka.
Zdawałoby się, sielski widok spokojnej rodzinki. Przeszkadza tylko kształt
pieczeni, jabłko w zębach upieczonej głowy i ciemne, ziejące ostatnim
przerażeniem oczodoły osiłka, który ledwie kilka godzin temu miał pecha
wpaść - do wilczego dołu...
Przedmieścia jednego z polskich miast, dom jednorodzinny, przedświt.
Spójrzmy ostatni raz na ogródek za domkiem, grządki pielą się aż miło,
kwiecie mieni się wszelkimi odcieniami tęczy, drzewa rozrastają się i pełne
są czerwonych lub złocistych owoców. Wprawdzie, nie możemy dojrzeć tego,
co tak ten ogród użyźnia ale, może to i lepiej?
************************************
Rok 1865, wieś z dala od przedmieść pewnego miasteczka, sierpniowe
popołudnie, kryty strzechą domek z niewielkim ogrodem, ogrodzonym
wysokim murem:
Pod dom podjeżdża dorożka zaprzężona w cztery konie, z wnętrza wychodzą
ostrożnie trzy staruszki, w strojach bogatych, na rękach i szyjach błyszczy złoto,
towarzyszy im dwóch potężnych młodych ludzi, a gdy dorożka odjeżdża
i staruszki kierują się ku domu, obaj wyciągają zza kurtek długie noże,
wchodzą razem z paniami do domu - czy muszę dodawać, że młodzieńców owych,
nikt już nigdy nie widział?
***********************************************************
Dawno dawno temu, jeszcze wiek minie, nim Mieszko I zacznie
jednoczyć miejscowe plemiona:
Ogromny dąb przesłania horyzont, wokół niego dzikie łąki i lasy, pod nim
płonie duże ognisko, a ponad nim wisi, w tej chwili pusty, choć świeżo
narychtowany rożen;
z lasu wybiegają dwie pięknie dziewczyny, właściwie nagie, za nimi biegnie
równie piękny młodzieniec, już już zrzucający kaftan, już już witać się chce
z "gąskami" - nie dostrzega trzeciej pięknej istoty, która zachodzi go z tyłu,
wychodząc jakby wprost z pnia wielkiego drzewa, z szpikulcami części
poroża jelenia - w obu dłoniach!
Ruch jej jest szybki jak mgnienie oka i już, moment mija i wszystkie trzy
istoty razem, biorą pod ramiona zwiotczałe ciało i - i to chyba nie jest dobry
pomysł, opisywać - co z nim zrobiły i gdzie mu (wspomniany już rożen) wbiły!
Koniec!
