Na balkonie...

Dziś, po długiej przerwie, publikuję pierwszy tekst będący zarazem opowiadaniem, 
relacją z prawdziwych wydarzeń i zbiorkiem anegdot. 

Wiosną bieżącego roku, na naszym dość przestronnym balkonie, wyjątkowo często 
witały gołębie. Gruchały, łaziły jak po swoim dominium, zawsze, codziennie, 
niezmiennie zdumione i oburzone faktem, że im te amory przerywamy.
Przerywaliśmy zaś, zabierając z balkonu - jak sądziliśmy - wszelkie elementy 
wyposażenia, które mogłyby służyć gołębiom za gniazdo. 
Po dwóch dniach byliśmy pewni, że osiągnęliśmy kompromis - chcą niech sobie 
"ćwierkają", tuptają i co tam jeszcze robią gołębie - istotne, że nie założą gniazda
(nie była to obawa irracjonalna, w zeszłym roku na balkonie odchował się jeden taki 
popielato biały pisklak...). 
Nie wzięliśmy pod uwagę jednego, jednego jedynego miejsca, to znaczy średniej 
wielkości doniczki w rogu balkonu, pod reklamówkami. No i siup, pewnego dnia 
gołąb ucieka nam niemal spod stóp, a na dole, w chwilowo pustej doniczce leżą
dwa jajka... 
Rozważaliśmy różne opcje, ale zmiękły nam serduszka i jajka zostały. 
Co ciekawe, owo gniazdo..., było wyjątkowo oszczędnościowe - dosłownie, 
gołębica złożyła jajka wprost na ziemię w doniczce. Zero puchu, trawki, 
ot z 5-6 rachitycznych, niezależnie leżących na ziemi patyczków. 
Żebym nie był posądzony o zmyślanie, ot, proszę: 

Dwa jajka w doniczce... 

Gołębica dzielnie znosiła wspólną (z nami) obecność na balkonie, siedziała na jajkach 
niestrudzenie, cierpliwie... Mijały dni, potem tydzień, drugi..., aż, pewnego dnia, 
pojawił się jeden młody lokatorek, a dwa dni później drugi... 
Młode gołębie, takie naprawdę tuż po wykluciu, są zupełnie inne niż by się zdawało,
prawie łyse, z nielicznymi, rzadko rosnącymi żółtymi piórkami, przypominającymi 
szczecinę bardziej, niż puch, jaki znamy chyba wszyscy u brojlerów - czyli piskląt
kury domowej. Ogólnie są nieruchawe, słabe, siedzą i czasem pobierają pokarm. 
Nie drą dzioba, nie uciekają od człowieka, co najwyżej łypią dużym ciemnym okiem
i znów zasypiają. I rosną. Rosną w oczach... 

Cztery dni po tym, jak pierwszy gołąbek wyprowadził się z jajka...

Minęły tylko 3 dni, a gołąbki są z 3-4 razy większe... 

Oglądaliśmy je codziennie, pod gniazdo podłożyliśmy przezornie stare reklamowe gazetki 
ze stonki..., obserwując rozrost maluchów. One zaś, ogólnie miały wszystko w kuperkach,
kompletnie nieprzejęte obecnością ludzi... 
I tak rosły, rosły, rosły... może nie jak te mury z piosenki, ale, jednak, konkretnie. 
Aż nadszedł dzień, gdy, niespodziewanie, zaczęły się intensywnie przepychać na 
gnieździe i piszcząc protestować przeciw naszej obecności... Dosłownie z dnia na dzień,
z wiecznie śpiących księżniczek, pstryk, wstąpiło w nie życie. Zresztą, zapewne zaczęło
się im robić ciasno w doniczce. Przy okazji nagle i bardzo szybko zaczęły im rosnąć 
prawdziwe piórka, powiększając tylko kontrast między różowo - żółtą skórą, a sterczącą 
"szczeciną" sztywnego "puchu". 

Ha... a co te dwunogi robią na naszym balkonie?  

Kolejne dni przyniosły nie tylko gwałtowny wzrost piór, zdawałoby się, rosnących 
o centymetr na dzień, nie tylko ogólnie zwiększały swoje gabaryty, ale, ledwie
4 dni później zaczęły spacerować po całym balkonie, zmuszając nas do roli służących,
sprzątających po ich eskapadach... Był to okres mniej przyjemny, zwłaszcza, 
w przypadku gołębi, ale..., masz miękkie serduszko? No to, wiadomo co. 
Niemniej, troszkę się do nich przyzwyczailiśmy..., tylko odrobinkę... 
W tym czasie i gołębia matka próbowała nas odwiedzić w domu..., ale, gdy już najadła 
się strachu, postanowiła trzymać - wyłącznie drugiej połowy balkonu, co przyjęliśmy,
nie powiem, z ulgą. 
A młode, jak to młode, nic tylko rosły... i rosły... 

W końcu, gdy już wyglądały jak wyżej, wiedzieliśmy - wkrótce balkon będzie znowu 
tylko nasz... 
Jakiś czas później..., acz całkiem niedługi, w innej części balkonu... 

Aż przyszedł ten dzień, jeszcze całkiem nieodległy..., gdy opiekun przyleciał, wskazał 
młodym kierunek, a ledwie dwie godziny później, zastaliśmy puste gniazdo, znaczy, 
doniczkę... 

Z rodzicem, tuż przed odlotem...

Zabraliśmy doniczkę i resztę gratów, posprzątaliśmy, z jednej strony odetchnęliśmy, 
z drugiej..., zrobiło się jakoś tak pusto...
Mam jednak jakieś dziwne wrażenie, że niedługo, może jeszcze w sierpniu, 
coś się diametralnie zmieni - niemniej, z pewnością, w przyszłym roku żaden 
gołąb nie będzie ryzykował zakładania gniazda i to zupełnie, bez winy 
homo sapiens...  

Koniec części pierwszej.  

Część druga jutro - tym razem będzie to już only tekst, tyle, że całkiem inny, w formie 
klasycznego opowiadania i..., zarazem, drugiego tekstu z zaplanowanej, dłuższej 
serii opowiadań prozaicznych, znaczy, bez elementów z kręgu magii, smoków,
mieczy potopu, obcych w ogródkach, tudzież na biwakach, a i ani jednego ducha. 
Będzie to również..., pełnoprawne dyktando, tak wszak lubiane (ekhm, ekhm), przez 
nasze dzieci. 

Prawda?