Rok 3005, miesiąc 8, dzień 6.

To był sen, dosłownie. 
Oczywiście troszkę poukładałem temat po przebudzeniu, dodałem kilka
szczegółów, niemniej..., już sam fakt zapamiętania snu świadczy, że wywarł 
na mnie wrażenie. Miejscami bardzo nieprzyjemne, niemniej...

Ten sam / a inny Świat.

Para młodych ludzi ogłada wschód słońca. 
Łososiowe barwy przed-świtu przechodzą stopniowo w czerwienie, cytrynowe żółcienie,

by przybrać w końcu odcienie wszechobecnej szarości...

Na tej planecie nie ma tlenu, a temperatury każdej doby sięgają zabójczych wartości, 

jednak im nic nie grozi. Wszelkie i zarazem wyłącznie bezpieczne wrażenia zmysłowe 

- rejestrują tu jedynie ich zaawansowane twarde hologramy - możliwościami

przypominające niemal niezniszczalne androidy 11 generacji, a generowane przez mikro

kamery - znajdujące się wewnątrz para-materialnych obrazów holograficznych...
Tymczasem ich oryginalne ciała bezpiecznie spoczywają na Ziemi. 

Nagle ostry sygnał budzika oznajmia domowej SI, że mija Przepisowa Godzina 

Czystej Radości. SI rozpoczyna wybudzanie. Wybudzonych karmi i przebiera, 

dostarczając zarazem plan dnia i mapę Odwiedzin.  
Pierwszą Przyjemnością tego dnia jest Praca w wielkich halach produkcyjnych. 
Dziś On nadzoruje roboty budowlane, Ona - składające jachty dalekomorskie. 
Praca polega na kilku okrążeniach hali produkcyjnej. 
Dwa razy w lewo, dwa razy w prawo. 
Zadanie zajmuje standardową godzinę, a wykonane, nagradzane jest przydzieleniem 

kuponów na zakup wielu Prezentów.
Spacery są bardzo ważne, co najmniej 20 tysięcy kroków dziennie. Są Przyjemne, 

ponieważ wynikają z Prawa Przyjemności i pozwalają zainkasować odpowiednio

dużo Prezentów oraz Bonów Zakupowych. 
Drugą (obowiązkową) Przyjemnością dnia - będą odwiedziny w salonach piękności, 

gdzie piękno-boty postarają się ich jakoś udoskonalić, dziś zlikwidują wczorajsze

tatuaże i zrobią inne, zdejmując i nakładając nowe warstwy syntetycznej skóry... 
Gdy nadchodzi koniec codziennej dawki Przyjemności - zmierzają na najbliższy 
dworzec, gdzie odwożeni są do Jutrzejszego Domu. 
Od 16 urodzin codziennie zwiedzają planetę i pobierając Prezenty, zaliczają 365 

Nowych Domów na rok. Chodzi o zwalczenie Atawistycznego Przyzwyczajenia 

z przeszłości. Ciągła podróż po świecie, zachowanie wszystkich zasad, pozwala 
im przeżyć (obowiązkowo Zdrowo i Przyjemnie) całe 54 lata. 

Po osiągnięciu Wieku Granicznego zostaną bezboleśnie uśpieni i zmienieni 

w bio-paliwo, dla wciąż rozrastającej się floty cyber-organicznych okrętów 

międzygwiezdnych - które dzięki (m.in.) zagięciom czasoprzestrzeni i efektom 

dylatacji czasu podczas osiągania prędkości przyświetlnej - podróżują do odległych 

planet - by powrócić ledwie w kilka miesięcy... 

Ale młodzi niczym się nie martwią, dalekosiężne plany planetarnej SI są im nieznane. 

Mają dopiero 20 lat i jeszcze wiele Przyjemności przed nimi. W Planach Standardowych

mają także wychowanie potomstwa, które ma szansę trafić do którejś z planowanych

Kolonii Pierwszego Podboju... 
Oni jednak trwają w planach światowej SI - z dnia na dzień - teraz np., oglądając zachód

słońca na poznanej już tego dnia, odległej planecie.

Na Ziemi nie zobaczyliby nic. Domy nie mają okien, a nawet gdyby miały, zobaczyliby 

tylko ciągnący się po horyzont, ponury las cyber-bio drapaczy chmur, sięgających

naturalnej pokrywy obłoków i wciąż rosnących, rosnących, rosnących... 
Oni żyją na Poziomach - od 1 do 5, ponieważ tylko przy-powierzchniowe,

Dolne Poziomy objęte są Prawem Przyjemności i dają złudzenie dawnego świata... 

Dopiero po odchowaniu potomstwa trafią na górne pułapy, by zasiąść w komorach rzeczywistości wirtualnej i nigdy już z nich nie powstać...

Koniec. 

Domek z ogrodem III

Tuż za autostradą leży małe, ciche miasteczko.
Przebiega przez nie tylko jedna asfaltowa droga, wpadająca zaraz w ciemny, stary las.

Ledwie 10 km dalej asfalt kończy się gwałtownie i droga przechodzi w polną ścieżkę.

Ścieżka zaś, coraz węższa, zarosła gdzie nie gdzie wysoką trawą, wiedzie zakrętami 

ku małemu, niepozornemu domkowi otoczonemu ogrodem.

Dom ma dach kryty strzechą, szarobure ściany, małe okna, o grubych taflach szkła. 

Drzwi mocne, okute pordzewiałym żelazem, a zarazem zaskakująco błyszcząca 

w promieniach słońca, mosiężna klamka... 
Gdy późnym, jesiennym popołudniem natura złoci liście, a na gałęziach drzew 

i krzewów wiszą ciężkie, dojrzałe owoce, dom z ogrodem wygląda cudownie, 

cicho, bardzo spokojnie. 
Jednak, gdybyśmy tylko zajrzeli do wnętrza... 
Ściany są czarne. 
Okna zasłaniają grube, ciężkie zasłony.
W kominku wrze pomarańczowy ogień, rzucający nieco światła na główną 

izbę - poza tym panuje tu aksamitna, nieprzenikniona ciemność. 
Mieszkańcy uwielbiają tę ciemność i ciepło. I dobre jedzenie, najlepiej krwiste. 
Wychodzą z domu rzadko, zazwyczaj na polowania. Wyłącznie w nocy. 
Owoce wiszące na drzewach są dla zwierzyny łownej. I dla ozdoby. 
Mieszkają tu już 200 ludzkich lat. 
Sprowadził ich tu nieszczęśliwy wypadek. Błąd systemu, katastrofa statku, 

który nadal leży - choć już omszały zupełnie - w rowie, na skraju ogrodu. 
Całe dekady lecieli przez odmęty kosmosu szukając potencjalnego domu dla ich

umierającej rasy. Zamiast sukcesu, zaszczytów i ratunku dla swoich, resztę dni 

spędzą samotnie. 
Tutejsze istoty rozumne są dla nich..., no są. Czasem pomagają. Na różne sposoby.

Rozmaite. Choćby mieszkańcy najbliższego miasteczka. Z początku mieli problemy 

by się porozumieć, musieli dać przykład pacyfikując wieś..., lecz po kilku latach 

pozytywy przeważyły i jest rozejm. Od 60 lat nawet coś na kształt współpracy...

*******************************************************

Domek z ogrodem, noc. 
Drzwi otwierają się bezszelestnie, z wnętrza wynurzają się dwa cienie, widoczne 

tyko dzięki oczom, a i to krótko, bowiem nawet światło księżyca ich razi i już dawno

przewłaszczyli sobie kilka par okularów przeciwsłonecznych... 
Zresztą poruszają się dziwnie i i tak trudno byłoby je zauważyć. Drzwi zamykają się,

i tylko po tym możemy poznać, że trzeci osobnik pozostał w domu... 

*******************************************************

Dwa kilometry od miasteczka pięćdziesiąt lat temu wybudowano mały parking, 

sklepik, potem zagospodarowano staw rybny, zrobiono miejsce na namioty. 
Jednak mało kto tu trafia. Zadziwiające, że infrastruktura przygotowana dla 

(co najmniej) 50 osób, w ogóle nie jest reklamowana w nowoczesnych mediach 

i w sieci. Trafiają tu zatem, raczej sporadycznie, miłośnicy przyrody w pogoni 

za ptaszkiem, motylkiem, albo przygodą. Wędkarze, których zmyliły mapy. 

Młode pary na taniej, krajowej eskapadzie. Czasem także rasowi samotnicy, 

szukający ciszy i spokoju. 
Tej nocy pole namiotowe rozświetlają trzy ogniska, ukazując nam sześć namiotów. 

Na parkingu stoją trzy samochody osobowe i jeden kamper. 
Gdy w końcu gaśnie ostatnie ognisko, a ludzie idą spać, z lasu wynurzają się dwie 

istoty..., przygarbione, wysokie zarazem, o chudych i wiotkich ramionach, długich

i dziwnie pokrzywionych nogach. Trzech! Idą dziwnym, urywanym krokiem, 

raz powoli, raz szybcy nie do uwierzenia. 
O dziwo, zmierzają jednak ku parkingowi. Dopiero z bliska widać, ze stoi tu jeszcze

jeden, ukryty u progu lasu, mały namiot. Jeden osobnik ludzki. 
Napad jest błyskawiczny, hałas urywa się w kilka sekund. 
Potem widzimy dwa szybkie cienie przemieszczające się z człowiekiem na barkach! 
Kilka minut później od strony sklepu przy obozowisku wychodzi dwoje ludzi. 

Miejscowi... Zbierają namiot i rzeczy porwanego i odchodzą skąd przyszli. 
Cicha noc, ciemna noc... 

***************************************************

Domek z ogrodem, o wpół do czwartej.
W głębi lasu jest jeszcze bardzo ciemno. Za to w ogrodzie za domem można

posłyszeć dziwne dzięki... 

Mlaskanie, siorbanie, chrzęst przegryzanych kości i mięśni, chlupotanie jakieś, 

śliskie podźwięki jakby..., ściskanych w łapach wnętrzności, ssanie. 
Dopiero po godzinie, gdy szare światło świtu przenika przez szczyty drzew, znad 

ziemi w ogrodzie podnoszą się trzy wyniosłe cienie. Są syci, pełni energii, wracają 

do domu. Drzwi zamykają się z cicha.

**********************************************************

Poranek. 
W obozowisku prawie nie zauważono braku samotnego gościa z parkingu. 

Trzymał się na uboczu. Pewnie odszedł przed świtem. Są tacy dziwacy, co poradzić.

Miejscowi są zadowoleni. Dotrzymali rozejmu. W domku z ogrodem, w sercu 

głębokiego lasu, nic się nie porusza. 
Tylko w ogrodzie, miedzy grządkami polatuje coraz więcej much... 
Coś tu leży, w zagłębieniu, między dynią a kabaczkiem. Coś... 

Gdybyśmy mogli podejść i popatrzeć, cóż, niewiele tego, kilka ubrań, fajka, 

ubabrany w czymś czerwonym grzebień i okulary, a także..., i tu widok robi

się naprawdę dziwaczny - jak gdyby nadgryziona proteza sztucznej szczęki.

Koniec. 

Ostatni taki dzień w Morsztynie cz. 2.

Pan January czekał..., ale nie wytrzymał. Wyszedł z domu, znów przez lornetkę 

zlustrował okolicę. Pusto. Postanowił jednak zacząć od serii telefonów. 

Nikt nie odbierał... 
Dziwne, ale czasem się zdarzało, zwłaszcza tutaj, przy gorszej pogodzie. 

Sięgnął po telefon stacjonarny, wystukał numer do wójta. Nic. Ale i to chciał 

tłumaczyć pogodą. Przecież mogło zerwać linię. Już się zdarzało, co najmniej 

pięciokrotnie. Zatem musi jechać..., eh, już od pól dekady nie siedział za kierownicą, 

nie miał ani ochoty, ani dawnej koncentracji i sprawności - by cieszyć się w pełni

możliwościami starego, ale wciąż w pełni sprawnego "landka", jak nazywał swoją terenówkę... 

Niemniej poczłapał do garażu, z trudem, powoli, odpoczywając w połowie pracy, 

zrzucił plandekę przykrywającą samochód, zakrzątnął się by posprawdzać 

i uzupełnić co niezbędne. Mniej więcej 30 minut później, chcąc już wsiadać, 

zorientował się, że nie wypada jechać do miasta w szlafroku i w kapciach... 

Musi też zabrać ze sobą kilka rzeczy, telefon, ech, poniosło go, emocje, zaśmiał się 

w duchu, niefrasobliwość nastolatka, ale niestety, ciało blisko stu-letnie!

Wrócił do domu. 
Tuż przed wyjściem napełnił jeszcze miski kotom, otworzył im tylne drzwi,

a sam z trudem uniósł wieko starego kufra, dotąd stojącego w ukrytej sprytnie 

skrytce, za kanapą... Długo patrzył na zawartość, zamyślony. 

Ocknąwszy się sięgnął energicznie po stary rewolwer, zabytek (ale wciąż działający),

załadował go, zabrał ze sobą pudełko amunicji. Wziął też kilka innych "drobiazgów". 

Dobrze wiedział, że w III RP nie można było używać broni palnej, ale..., w tak 

dziwnej sytuacji lepiej dmuchać na zimne. 
Wsiadł do samochodu, odpalił i z niejakim trudem - manewrując długo - wyjechał 

na drogę i skierował się w stronę Morsztyna... 

Zatrzymał "landka" koło domu wójta. Wysiadł z trudem, rozejrzał się. 

Typowe, letnie popołudnie, światło ślizgające się po dachach, rozświetlające pastelowe

barwy ścian budynków. Pięknie, ale dziś go to jakoś nie cieszyło. Nie, dziś nic nie było

normalne. Cisza tu, w mieście, w samym centrum, po prostu przytłaczała, 

zupełnie nienaturalna. 
- Co tu się dzieje - zaszeptał przez zęby - co tu się dzieje... 
Szept rozbrzmiał lekkim echem, aż prawie podskoczył - jakże dziwny
w tych okolicznościach był dźwięk słów..., jakby zakłócenie. 
Odsunął od siebie nieprzyjemne przeświadczenie. 
Tu inaczej niż na wzgórzu - nie miauczały koty, nie szczekały psy, nie było słychać

nawet ptaków czy żab..., brak jakiegokolwiek znanego dźwięku bardzo przytłaczał. 

Poszedł do domu wójta i zapukał do drzwi - choć nie wiedzieć skąd był wewnętrznie 

przekonany, że to nie ma sensu. Zapukał ponownie, odczekał chwilę, znów zapukał, 

a potem nacisnął dzwonek. Gdy i tym razem odpowiedziała tylko cisza, 
złapał za klamkę. 
Otwarte! 
Zamarł, zadrżał, oblał go zimny pot. Wrócił do samochodu, wyciągnął spod koca

rewolwer, odbezpieczył, i dopiero tak przygotowany wszedł do domu. 

Obchód domu nie przyniósł żadnej podpowiedzi. Był pusty. Nikogo, ani wójta i żony, 

ani dzieci. Co więcej, panował tu porządek. Nie jak w zamieszkanym domu pełnym

dzieci, który opuszczono w pośpiechu, nie, wyglądało to tak, jak w domu wystawionym 

na sprzedaż, który poprzednia rodzina opuściła ledwie kilka dni wcześniej, nie zabrawszy

jeszcze większości rzeczy. 
Ten niewysłowiony nastrój opuszczenia był bardzo, bardzo wyraźny. 
Choć miał świadomość przestrzeni wokół, poczuł się, jakby ktoś ściskał go w imadle. 

Musiał usiąść. 
Odpoczywał oddychając ciężko, ale głęboko i równo. 

Stara sztuczka, starego człowieka... 

Ład w rzeczach i pustka pokoi wcale go nie odstresowały, wręcz odwrotnie. 

Zabezpieczył jednak broń, zasadził ją za pasek spodni. Powoli i ostrożnie - także 

ze zmęczenia - poszedł jeszcze do ogrodu, ale gdy i tam niczego nie znalazł, wrócił 

do samochodu. Chciał jeszcze jechać do domu starego znajomego, ale cofnął się, 

postanawiając sprawdzić kilka innych domów przy ulicy. 

Wszędzie to samo. Cisza, porządek, brak zapachów i oznak codziennego życia. 
W samochodzie odpoczywał kilka minut. Uspokajał oddech i samego siebie..., 

lecz musiał sprawdzić, co u kumpla. 
Pojechał do domu starego kolegi, ponad 90-letniego Włodka, z którym czasem

korespondował na FB, czy godzinami rozmawiał przez telefon. Duży, ekskluzywny

budynek stał na uboczu, a zarazem tuż pod miastem, nad jeziorem. 
Dopiero tu usłyszał żaby, ptaki, bokiem ścieżki przemknął lis. 

Poczuł nieprawdopodobną ulgę. 

Ale..., niepokój go nie opuścił. 
Podszedł do domu przyjaciela, zastukał, powtórzył, pociągnął za klamkę. 

Ten dom był jednak zamknięty. Obszedł go, wdrapał się po schodach na taras. 

Odsapnął chwilę, złapał drugi oddech, a  potem pchnął niemal zawsze otwarte drzwi 

od strony jeziora. Wszedł. W nozdrza uderzył go dziki, słodki zapach, którego 

stanowczo nie chciał czuć. Wiedział jednak, że tym razem nie będzie ani dziwnie, 
ani miło. Ale musiał się upewnić. Ostrożnie wyjął zza paska rewolwer i wszedł 

do środka... Niestety. Od razu zauważył Włodka. Siedział, a właściwie jego ciało

znajdowało się w fotelu na przeciw telewizora. Nie od dziś, nie od wczoraj. 
Nawet przy ciepłym lecie, sądząc po ciele, musiało minąć kilka dni od momentu 

śmierci przyjaciela. Włodek był "wiecznym singlem" z wyboru i mogło się zdarzyć, 

że nikt go nie odkrył, w każdym razie, tak od razu. Pan January wyszedł z domu, 

na chwilę wstrzymał oddech, a potem głęboko wciągnął w pierś świeże powietrze 

- przepełnione zapachami wody i lasu. 

Zadrżał znów, pojedyncza łza spłynęła kątem oka. Otrząsnął się z wielkim trudem... 

Nie czas na to, pozwoli sobie na smutek wieczorem, we własnym domu.
Im dłużej żył, tym częściej ubywało mu znajomych. 
Włożył rewolwer za pasek, poszedł powoli ku "landkowi", wsiadł. Zamyślił się. 

Sam nie wiedział, gdzie ma teraz jechać. Może do sklepiku na rogu uliczki, a może

poza miasto, zobaczyć, co jest kawałek dalej? 
Szczerze mówiąc bał się, że to samo. Naprawdę się tego bał, choć jednocześnie 

rozsądek podpowiadał, że to niemożliwe. Ostatecznie postanowił pojechać do sklepu. 

Jeśli nikogo nie zastanie, weźmie co trzeba i zostawi pieniądze przy kasie. 
Tak też zrobił. Całkiem tak, ponieważ i tu ziało pustką, choć sklep nie wyglądał 

na opuszczony, półki wręcz uginały się od produktów. Zrobił spore zakupy,

załadował bagażnik landka, a potem wrócił do domu. Musi się poważnie zastanowić. 

I nabrać sił. Tak, teraz, gdy opadły pierwsze emocje, poczuł silne zmęczenie. 
Cóż, sto lat, sto lat..., śpiewają na urodzinach, a on ma tyle już prawie prawie, 
za dwa miesiące... Chociaż, uśmiechnął się, wójt ostatnim razem zaśpiewał 
mu 120, 120... Znów się zamyślił, a potem zapalił silnik i odjechał. 

W domu zakrzątnął się, przygotował jajecznicę na boczku, dodał świeżych pomidorów,

papryki i cebuli, zjadł ze smakiem, odpoczął, jak zawsze. Nawet zasnął na chwilę. 

Obudziła go kotka, biała poza końcówką ogona - młodziutka "Misia" - lat co najwyżej

pięciu. Wskoczyła mu na kolana i łasząc się mruczała w najlepsze. 

Pogłaskał kotkę, posiedział jeszcze chwilę. Wstał, podszedł do okna. 

Spojrzał na zegarek. Dochodziła dziewiąta wieczór, za późno by gdzieś jeszcze jechać. 

Dawniej pewnie i tak pojechałby, ale choć nie nosił okularów, nie miał już 

odpowiedniego refleksu, a dzisiejszy wypad nad zwyczaj go wymęczył..., nie, 

zostanie w domu. 

Znów spróbował zadzwonić pod numer alarmowy. Ciągle nic. Ale postanowił, 

że póki nie sprawdzi, nie będzie się przejmował. Bywało już tak, choć raczej 

dawno temu, i przez kilka dni nie miał zasięgu tu, na wzgórzu. 

Postanowił jednak włączyć radio. Muzyka leciała jak zwykle, ale to nic nie znaczyło,

większość audycji na tych stacjach nagrywa się z pewnym wyprzedzeniem. Wyłączył.

Spróbował Internetu. Na FB wydawało się - wszystko gra - choć nie widział żadnych nowych wpisów ani komentarzy, ostatnie miały już czternaście do dwudziestu godzin... Niemniej dostęp był, wszystko chodziło. Ciekawe... Cóż. Wyłączył komputer 

i przygotował sobie posłanie. Musi się solidnie przespać, jutro..., sam nie wiedział, 

ale czuł, że będzie się działo... Dziesięć minut później spał już smacznie. 

Koniec części 2. Napisałem 4, piąta w planie, ale mam pewne plany, co do formy 

ich publikacji. 

 

Ostatni taki dzień w Morsztynie... cz. 1.

To był piękny dzień. 

Pan January Sędziwór Rot, blisko stuletni staruszek siedzący w cieniu ogromnej,

starej lipy, sądził nawet, że taki dzień mógłby być jego ostatnim... 
Nie pragnął śmierci, wbrew pozorom był jeszcze całkiem sprawny.

Na skraju cienia rzucanego przez ogromne, rozłożyste drzewo stał jego niewielki,

drewniany dworek. Opodal rozciągała się ściana lasu, a niżej nieco, w małej dolince, 

jezioro i miasteczko o nazwie Morsztyn, choć oficjalnie niby wieś, czasem wciąż 

gubi się w zawiłościach miejscowego prawa... 

Pan January siedział na ruchomej ławeczce, z rozrzewnieniem obserwując otoczenie. 

Mimo słusznego wieku zachował nadspodziewanie bystry wzrok i słuch niezgorszy, 

węch zaś podpowiadał mu, że wkrótce dotrze doń Jackówna, żona tutejszego wójta, 

która jak co dzień przynosiła mu jadło nader smaczne i pożywne. 
Eh, piękna była ta okolica, jakże różna od Wiednia, w którym pracował i żył 

od dzieciństwa, po 70 rok życia... Ludzie tu byli radośni, spokojni, jak to w malutkim

miasteczku, przycupniętym w cudnie urozmaiconym krajobrazie, blisko 40 kilometrów 

od większych (choć nadal niewielkich), miejscowości i tras szybkiego ruchu... 
Jego krewni i dawni współpracownicy pukali się w głowy, gdzie on się na starość pcha, 

wszak byłoby go stać na dobry apartament w Londynie, lub Berlinie, a on... 

- Piękny dzień, Panie January! Dzień dobry! - zawołała z oddali żona wójta. 
Uśmiechnął się, pokiwał głową i ręką..., wstał powoli z ławy, przeszedł kilka kroków

dzielących go od werandy dworku i usiadł przy stoliku oczekując na przybyłą. 
- Jak tam dzień upływa Panu, Panie January? - zawołała, stawiając jednocześnie 

na stole ciężkie pakunki, rozpakowując i rozkładając wiktuały.
Wciągając głęboko powietrze - zawierające w sobie teraz obietnice sutego i smacznego 

jedzonka, January siedział przez chwilę w bezruchu, delektując się chwilą i urodą 

kobiety. 
- Dzień jest piękny, lato w pełnym rozkwicie, daleko jeszcze do jesieni, żyć, 
nie umierać, Pani Halinko! A Pani widzę, fryzurę zmieniła, ładnie Pani, ładnie... 
- Ach, co też Pan, Panie January, lekko przycięłam tu i tam, sama, przed lustrem 
- zarumieniła się Pani Halina. 
- Talent..., po prostu talent - uśmiechnął się szeroko. 
- Niech Pan zje póki gorące, ja muszę uciekać do innych zajęć, sam Pan wie, 
dzieciaki...
- Oczywiście, oczywiście, dziękuję za wszystko i proszę pozdrowić męża! 
- Pozdrowię, do widzenia Panu! - Pani Halina kręcąc biodrami szybko oddalała 
się w dół zbocza... 
Patrzył za nią z rozrzewnieniem... Eh, takie piękne kobiety rodziła tylko Ta ziemia, 

ten Kraj..., jaka szkoda, że nie ma już swoich 70 lat..., ale, żachnął się w myśli, 

przecież ona wówczas była jeszcze dzieckiem! 
Porzucił puste marzenia i zajął się obiadem... 

Z poobiedniej drzemki wyrwał go dziwny dźwięk. Brzęczenie jakieś, stukot, 
od którego zawibrowały mu implanty..., zadrżał lekko stolik i wciąż stojące  
na nim naczynia. 
Gdy w pełni przyszedł do siebie stwierdził, że nadszedł już ciepły, letni zmierzch. 

Nie słyszał niczego. Wytężył słuch, ale nic nie słyszał. W ogóle, nic. 
Żadnych szelestów, popiskiwania, miauknięć kotów, żadnego trelu ptaków, 
odgłosów codziennego życia z miasteczka, nic. 
Na dodatek ucichł wiatr. 
Gdy jednak usłyszał po dłuższej chwili, mruczenie kota, a potem nieśmiały jakby trel

kosa, uznał, że po prostu nie w pełni się jeszcze rozbudził. Odegnał od siebie niepokój, 

wstał by posprzątać i zanieść do lodówki ciasto, oraz inne atrakcyjne dania na kolację 

i śniadanie. Poczyta sobie książkę, posłucha muzyki, może obejrzy jakiś zawadiacki 
komentarz na YT, ot choćby Pana Witolda..., tak tak..., spędzi miły wieczór, a potem 

sen ukoi jego rozterki i niepokoje, a jutro, jutro przecież będzie kolejny taki piękny 

dzień w Morsztynie!  

Rankiem Pan January wstał jak zazwyczaj, około 8 rano. Nie cierpiał na typową 

dla staruszków krótko-senność, spał zazwyczaj głęboko, nie pamiętając snów, 

godzin około 10, czasem nawet 12. Jak kot - czasami śmiał się radośnie wójt Robert 

- często przychodzący w weekendy na partyjkę szachów... Może jest w tym coś,
pomyślał January, może jest, zawsze lubił koty, zawsze je szanował za niezależność,

indywidualizm i charakterek, bo żaden z jego kotów i kotek, nie reagował tak samo..., 

wystarczyło się dobrze przyjrzeć... 
I tak jak on, im były starsze, tym odwrotnie do ludzi, wysypiały się lepiej niż za młodu 

i żyły, żyły..., jego najstarsza podopieczna, łysawa już na łebku Zuzia, dumna 

posiadaczka czarnego, aksamitnego futerka, miała 23 lata, w swoim kocim tempie 

życia była zatem, sporo już starsza od niego... 
Popatrzył na kilka kotów, które mimo pełni poranka nadal posapywały smacznie, 

leżąc to tu to tam, ale Zuzi wśród nich nie było. Ha, pomyślał, pewnie znajdzie 

na progu jakąś niespodziankę. 
To jedno różni koty od wszystkich starych ludzi..., one do ostatnich dni są gibkie 

jak woda, szybkie, radosne, ciekawskie, z apetytem pałaszujące wszelkie uciechy 

kolejnych dni... Przeczucia go nie zawiodły - na progu domu leżały trzy myszy

oraz sikorka... Było mu trochę żal tych maleństw, ale rozumiał i szanował swoich

współlokatorów, wiedział - oto wyraz ich najwyższego zaufania i podziękowanie 

za opiekę. Zebrał "prezenty", popatrzył na werandę, o, tak, Zuzia, śpi słusznym 
zmęczeniem złożona, po udanym polowaniu... Uśmiechnął się szeroko i cicho

wycofał w głąb dworu. Zaniósł myszy i ptaka młodym kotkom baraszkującym

pod oknem, z tyłu budynku..., cieszył się, że życie kwitnie, że jak co roku ma 

tu także nowe pokolenia kotów. Uśmiechnął się lekko, po czym poczłapał ku kuchni, 

wszak wiadomo, dobre śniadanie to podstawa... 

Tego dnia nie było pogodnie. Parno, tak, wilgotno, o tak, ale czuł w kościach 
nadchodzącą burzę. Zatem siedział w domu... Kości go nie zawiodły..., około 

drugiej po południu wicher, szum drzew, lekki jeszcze deszczyk, a z nimi szaruga 

nie pozwalająca czytać przy naturalnym świetle - niechybnie zapowiadały 

nadchodzącą nawałnicę. Nagle, bez uprzedzenia, szyby zabrzęczały od huku 

zlewającego się z rozjaśniającym półmrok blaskiem błyskawicy!
Aż podskoczył, ale i zaraz uśmiechnął się, a to ci burza, podeszła prawie bez oznak, 

podpełzła nad wzgórze, a jak uderzyła, to tak, by zapamiętał! Ha, ha, zaklaskał 

w dłonie... Wkrótce kolejne rozbłyski i grzmoty rozdarły nieboskłon. 
O dwór i lipę się nie bał, zadbał zawczasu o porządne piorunochrony, o dach kryty 

odpowiednimi materiałami. 
On był bezpieczny. 
A jak koty?
Zuzia jak zwykle podziwiała spektakl z parapetu, na zewnątrz. Ot, odwaga! 
Reszta jego pupilków siedziała w domu, niektóre nawet pod szafą i łóżkiem..., 

dobrze słyszał ich lękliwe pomiaukiwania... 
Cóż, co kot, to charakter, jak my..., jak my, nie inaczej. 
Pamiętał strach czasu pandemii. Trzy lata..., ale jakoś się udało. 

Niemniej niektórzy maski noszą nadal. Tak, na wszelki wypadek, mówią. 
Ale maska na twarzy w letnie popołudnie, w miasteczku - zresztą na przekór 
architekturze i historii, niedawno przemianowanemu na wieś..., gdzie żyje 
na co  dzień może 1.500 osób..., eh. 
On maski nie nosił nigdy. Uznał (a był już wówczas po 90-tce), że jak przyjdzie 
kryska, to przyjdzie. Z drugiej strony, rozumiał dobrze ludzi z dużych miast, 
ludzi w średnim wieku, z dużych rodzin, żyjących w strachu o los swoich dzieci, 
a także nestorów rodów, czy rodzin, poprawił się w myślach. 
Ot kolejny powód, dla którego nie żałował przenosin w tą, jak mawiali śp., 
znajomi i krewni, "głuszy". Mia wrażenie, że pada jakoś mniej intensywnie, 

zapewne burza już mija, pomyślał.
I mijała rzeczywiście. 
Najpierw przestało padać - nagle, jak ręką uciął. 
Następnie pojawiły się ostre promienie słońca, przebijające przez las z tyłu 
dworku - kaskadą drobnych poblasków - pomnożonych niemal w nieskończoność 

poprzez odbicia od wody na pniach, gałęziach, liściach... Aż wyszedł przed dom 

w samych kapciach, musiał to zobaczyć, jakie to piękne! 
Wprawdzie gdy wrócił, musiał zmienić skarpetki i buty, ale coś  za coś, zresztą 

zaraz po korekcie obuwia znów wyszedł na łąkę przed domem. 

Popatrzył na swój mini-sad, ogródek, las, w rozświetlone wielością tonacji niebo... 
Chmura burzowa odchodziła tymczasem gdzieś, gdzie ją wola poniesie, a w ostrym 

słońcu była wprost zachwycająca. 
Paradoks - taki nieobliczalny, potężny żywioł, mogący niszczyć, szargać, szkodzić 

i straszyć - jednocześnie jest taki..., piękny! 
Patrzył, słuchał, wąchał... Po burzy wszystko pachniało..., bardziej. 
Jednak..., hm, czuł jakiś niepokój. 
Gdy rozśpiewały się ptaki i żaby chciał się cieszyć, ale..., sam nie wiedział, co. Potem..., potem zrozumiał. W ogóle nie słyszał odgłosów miasta. 
Nie darły się dzieciaki, nie widział ludzi na plaży jeziora, nie było na nim
żadnej łodzi, kajaka, czy żaglówki. Nie pracowały rolnicze maszyny. 

Przyjrzał się..., nie, nie widział nikogo na ulicach, ścieżkach..., aż poszedł 

do domu, wyjął z futerału starą lornetkę i sprawdził raz jeszcze. 
Nic. 
Pusto. 
Kompletnie pusto. 
Poczuł jakiś dziwny skurcz w sercu..., ale nie, czuł się dobrze, to tylko narastało 

zdumienie. Wszak była środa, środek tygodnia! Rozumiałby, że nawet pół godziny

po burzy w niedzielę, sobotę nawet, ale w środę? 
Niedorzeczność! 
A poza tym już przeszło godzina mijała od czasu, gdy codziennie witała w jego progach

Pani Halinka... Ale burza, pomyślał, ale..., poczeka jeszcze dwie godziny. 

Może ktoś zadzwoni, może..., a jeśli nie, jeśli nie, to ubierze się porządnie, a potem

spróbuje odpalić swojego land rovera i pojedzie do miasta, sprawdzi..., albo, sam nie

wiedział, na razie wolał niczego nie planować... 

Koniec części 1, nie ostatniej. 

 

Szeroki żyta łan...

Sierpniowe popołudnie, parne, gorące. Nawet ptaki ucichły. Siedzą licznie między 

długimi, dojrzałymi źdźbłami żyta. Większość pól w okolicy jest już skoszona, 

tam żadne zwierzę nie znajdzie ochrony.

Około piątej po południu nad głębokim błękitem nieba zaczyna dominować 

szarobrunatny odcień grubych, burzo-nośnych chmur. W pół do szóstej łanem żyta

zaszargał pierwszy, ostry poryw wichury, niebo sine, w odcieniach indygo i szarości, 

nie napawało optymizmem...

Ledwie kwadrans później szalała nad okolicą prawdziwa nawałnica. 

Deszcz ciężkimi kroplami przygniatał dojrzałe kłosy żyta, nawadniał spragnione łąki

i pola w całej okolicy. Ludzie w pobliskich wsiach chowali się w domach, niektórzy

schodzili nawet do piwnic, patrząc z niepokojem na skłębione, ciemne niebo.

Słońce przebiło się przez chmury dopiero około ósmej wieczorem.

Ludzie powoli wychodzili z domów, oglądali podwórza. Promienie zachodzącego 

słońca złociście rozświetlały się miliardem odbić wilgoci - pokrywającej pola, 

drogi, roślinność, drzewa i sprzęty domowe. 

Tylko jedno miejsce zmieniło się nie do poznania. Zniknął nieskoszony dotąd łan żyta. 

Co ciekawe, dopiero gdy go zabrakło, a teren zryty był wgłębieniami i czarny,

dosłownie spopielony licznymi wyładowaniami, ludzie z okolic zaczęli się zastanawiać. 

Co roku ten wycinek pobliskich pól był obsiewany żytem, ale nikt nie pamiętał, 

by kiedykolwiek je koszono..., zdaje się, że żyto zawsze rosło sobie spokojnie, schło 

potem lub gniło jak stało, a dopiero następnego roku oczyszczano poletko i zasiewano 

od nowa. 

Kto to robił, i kiedy? 

Nikt nie chciał się przyznać. 

Dziwne, pomyśleli, a potem rozeszli się do swoich zajęć. Nadchodził wszak wieczór, 

a jutro rano jak zwykle, roboty czekało w bród. 

Około północy - polną drogą - najbliższą zniszczonemu przez burzę poletku,

nadjechał dziwaczny pojazd. 

Czarny, pozbawiony świateł i szyb, przypominał pancernego żuka, któremu ktoś 

z pokrętnym poczuciem humoru zamienił odnóża na osiem ciężkich, szerokich kół. 

Wierzchnie pokrywy dziwnego pojazdu rozsunęły się ku górze, znów przypominając

działanie skrzydeł chrząszcza, a z wnętrza wysiadło czterech potężnie zbudowanych

jegomości, odzianych w kanciaste, połyskujące w blasku księżyca, czarne pancerze.

Zaraz za nimi z pojazdu wysiedli dwaj mężczyźni - równie jak rycerze, nie pasujący 

do współczesnej wiejskiej okolicy... Pierwszy był wąskim w ramionach, 

za to niezmiernie wysokim mężczyzną, przyodzianym w strój przypominający staromodny frak, a drugi - gruby jak kulka, krótkonogi jegomość - odziany był 

w elegancki grafitowy garnitur - tak nieproporcjonalny, że ewidentnie szyty na miarę. 

Szaro odziany grubasek szerokim gestem wysunął zza pazuchy świecący delikatnie, 

cienki arkusz, który rozprostowując się, zamienił w twardy podkład, pokrywając całą

przestrzeń między drogą, a środkiem wypalonego burzą poletka... 

- Marszałku Jiig - raczy Pan stąpać jak należy! 

- Dziękuję - mężczyzna odziany w strój przypominający frak ukłonił się lekko 

i bez wahania wkroczył na płaską powierzchnię. 

Za nim podążyli pozostali.

Dziwna powierzchnia zajarzyła się pod ich stopami lekkim zielonkawym blaskiem, 

ale nie ugięła nawet na minimetr. Gdy podeszli do krańca świetlistej powierzchni, 

czterech barczystych ludzi wzięło się do roboty, oczyszczając i odgarniając ziemię 

dziwnymi przyrządami. W środku leja, na głębokości około metra, spod ziemi wyjrzał

kanciasty przedmiot wielkości sporego mebla. 

Znów kręcąc dziwnymi pokrętłami, wysuwając z przyrządów długie metalowe wypustki,

barczyści ludzie wyciągnęli przedmiot na powierzchnię ziemi i ostrożnie przenieśli 

na szeroki tył pojazdu. Elegancki mężczyzna w dziwnym staromodnym fraku przyjrzał

się spokojnej o tej porze okolicy, popatrzył uważnie na zabudowania, skoszone pola, 

bujne łąki...

- Szkoda. Niedługo zburzony będzie porządek rzeczy, jaki znają. 

- Tubylcy, Panie? Czym tu się przejmować... 

- Kiedy dożyjesz trzeciej setki, Kapłanie II stopnia, może mnie zrozumiesz. 

- Oczywiście, Panie Marszałku, nie chciałem urazić - pyzaty jegomość w szarym 

garniaku schylił się w pokłonie głębszym niż zdawało się to możliwe 

(biorąc pod uwagę jego pokaźny brzuch). 

- Czy oczywiście, czy nie, czas pokaże. Tym niemniej, szkoda ich. Nawet nie wiedzą 

jaką wartość miał artefakt, który leżał w ich ziemi... Nic to, po wszystkim będą już żyli

innym rytmem i nic nie może tego zmienić. 

- Nic? - zabrzmiał cichy szept z ciemnego krańca pola...

Barczyści mężczyźni - zakuci w czarne pancerze - odwrócili się jak jeden mąż 

i czym prędzej odrzucili dziwne aparaty sięgając jednocześnie za plecy

i wyćwiczonym, równym tempem wyciągnęli zza nich szerokie ostrza krótkich, obosiecznych mieczy. 

Nie zdążyli zrobić nic więcej!. 

Zza drogi rozbrzmiał szereg szybko powtarzanych trzasków! 

Gdy ostatni rozstrzelany rycerz upadł na ziemię, zza drogi wychynęło kilkoro 

odzianych w nieprzeniknioną czerń mężczyzn, uzbrojonych w kałasznikowy..., 

a na skaju pola widzenia dwójki stojących nieruchomo postaci - objawił się wysoki,

nieprawdopodobnie szeroki w barach mężczyzna, ze skroniami pokrytymi siwizną.

Także ostatni gość odziany był w aksamitną czerń, lecz zamiast karabinów, 

w jego obu rękach połyskiwały ostrza niemal czarnych mieczy. 

- Zdrajco! - wrzasnął okrągły kapłan i wyrwawszy zza pasa dwa srebrzyste sztylety 

- skoczył ku wrogowi. Walka trwała kilkanaście sekund, czyli znacznie dłużej, 

niż wydawało się możliwe. Gruby jegomość w szarym stroju poruszał 

się z zadziwiającą prędkością i gracją, kilkanaście razy o włos mijając lub sprawnie

blokując ciosy czarnych mieczy przeciwnika. Przeliczył się w momencie, gdy zszedł

z twardej, cienkiej powierzchni, którą niedawno sam rozścielił na ziemi. 

Gdy tylko jego noga utkwiła w grząskim gruncie pośliznął się i dosłownie nadział 

na szerokie, ciemne ostrze przeciwnika. Zadrżał, sztylety wypadły mu z rąk. 

Zapatrzył się ze zdumieniem w oczy zwalistego wroga i oklapł, wyziewając ducha. 

Odziany w czerń olbrzym jednym skąpym ruchem wydarł ostrze z trzewi kapłana 

i natychmiast ustawił się bokiem do jegomościa we fraku, który jednakże, zerkając 

na ludzi uzbrojonych w karabiny maszynowe, cały czas trwał w bezruchu. 

- Komendant Rech. Cóż za spotkanie. Ileż to już minęło? Siedemdziesiąt 

ziemskich wiosen? 

- Siedemdziesiąt dwie, dwa ziemskie miesiące, cztery dni, jedenaście godzin

i 32 sekundy, parszywy stary draniu... Zrobili Cię marszałkiem..., gnoje. 

- Stary? Ha, w naszym świecie minęło ledwie dwadzieścia lat, teraz jesteś 

13 standardowych zim starszy ode mnie - zaśmiał się jegomość we fraku. 

- Ciekawe - ciągnął, udając, że nie niepokoją go agresorzy z kałachami w rękach, 

- Co chcesz osiągnąć? Przecież wiesz, że prędzej czy później dostaniemy to 

- machnął w kierunku artefaktu - a wówczas przejmiemy władzę nad tym światem... 

- Mylisz się palancie, bardzo się mylisz - tu skinął głową i wszyscy ludzie stojący 

przy drodze otworzyli ogień. Odziany we frak mężczyzna podrygiwał w takt 

uderzających w jego ciało kul. Gdy po chwili upadł na dziwną, zielonkawo błyszczącą

powierzchnię, ta zwinęła się gwałtownie, pokrywając całe jego ciało i tężejąc 

jak nieprzenikniony, metalowy kokon. 

Zwalisty mężczyzna uśmiechnął się pod wąsem, zapakował kokon i pięć pozostałych 

ciał na dziwaczny pojazd, a potem wraz ze swymi ludźmi wsiedli i odjechali. 

Rankiem, miejscowi ponownie zebrali się wokół dziwnego poletka, będącego ledwie

wczoraj nieskoszonym łanem żyta i komentowali z zaciekawieniem głęboki dół..., 

którego przecież o zmierzchu jeszcze nie było. 

- Sołtysie - co to za cholerstwo? 

- A skąd ja mam to niby wiedzieć. 

- Nikt nic nie słyszał w nocy, Kazikowa mówiła, że jakby coś strzelało? 

- Nic nie słyszelim. 

- My też. 

- My tak samo. 

- No i nad czym się tu głowić - sapnął Sołtys - ktoś zasiał żyto by coś ukryć, 

nie patrzyliśmy uważnie, nie znaleźliśmy, burza poniszczyła poletko, no to 

ten, który tu coś ukrył, pośpieszył zabrać to to w nocy, zanim ktoś zaczął 

pytać, albo sprawdził... Ubiegł nas, nic tu nie ma, ot dół w ziemi. Na co tu 

patrzeć. Chodźta ludziska, idziemy swoje sprawy załatwiać... 

Jak Sołtys rzekł, tak i zrobili. 

Tylko ten ostatni wiedział z grubsza co tu ukrywano, wszak sam to poletko obsiewał... 

W końcu, mieściło się w granicach jego gruntów po ojcu, niezbyt urodzajnych, 

zatem zostawionych w większości swojemu losowi... Trochę żal mu było grubych 

zwitków banknotów (nielichych nominałów), jakie co roku dostawał za kooperację 

z tamtymi..., ale cóż, wszystko co piękne, szybko się kończy... 

Koniec... Ciąg dalszy..., jest możliwy ;) 

Niegroźni groźni...

Waldek z Piotrem i Remkiem - przyjaciele na śmierć i życie, regularnie - co drugi 

weekend - wybierali się na - obecnie już - bezkrwawe polowanie. 

Połączyła ich przygoda, która odmieniła - nie przesadzając, cały świat... 
Zaczęli bowiem dziesięć lat wcześniej. Był maj roku 2025. 
Dla Remka był to wówczas w ogóle pierwszy łowiecki wypad w życiu. 
Wynajęli chatę w środku puszczy, dobre 30 kilometrów od najbliższej wioski. 

Zabrali się nowym Jeepem Piotra. Planowali pobyć w lesie kilka dni, zabrali 

też wędki, aparaty, sporo wszelkich gadżetów. 

Plan był piękny, ale nie wypalił.  

Zaraz po przyjeździe, rozpakowaniu gratów i małym piwku na dobry humor..., 

poszli na rekonesans - popatrując ironicznie na Remka, z zabawnym 

zaangażowaniem wpatrującego się w kompas. 
Przeszli kilometr i nagle, jakby za dotknięciem niewidzialnej ręki stanęli, patrząc 

na postać, której noga utkwiła w kłusowniczym potrzasku. Przetarte gdzie nie gdzie,

dokumentnie brudne ubranie, na wpół rozerwana noga na wysokości zębów potrzasku 

(w połowie łydki mniej więcej), słowem - stała opodal nich postać z koszmaru,

a raczej, wprost z filmów klasy b..., albo i z.
- Z, jak zombi... - mruknął Piotr, wyrywając ich z zamyślenia. 
Tak, to co stało przed nimi, nie było już człowiekiem. Zapadłe oczodoły, 

sino - brązowa skóra i widoczne gdzie nie gdzie kości łokcia, kolana czy żeber, 

a także stęchły, słodkawy zapach - wskazywały dobitnie, że to żadna maskarada,

żaden prank, nikt nie wyskoczy zza krzaka z kamerą, śmiejąc się z ich min... 

Stężałego zdumienia, odrobiny strachu, niemal stuporu. 
Co ich ponownie zaskoczyło, stwór nie zaczął, jak w filmach, ryczeć nieludzko, 
ani szeptać złowieszczo, nie zamlaskał, nie wyciągnął ku nim ramion. 
Po prostu wciąż przestępował z nogi na nogę, dreptał wokół niemal 
rozerwanej nogi i potrzasku, wykonywał dziwnie kanciaste, urywane ruchy 
ramionami... Głuchy, ślepy, najwyraźniej w ogóle pozbawiony zmysłów. 
Niegroźny, choć niewątpliwie straszny. Burzący wszelkie poczucie normalności,
codzienności, przewidywalności ich świata..., w ogóle, świata takiego - jakim 
im się dotąd zdawał. Bo jakże to, zombi? Realny zmarły, który wciąż się poruszał,

napędzany nieznaną, pozornie zaprzeczającą logice siłą? Jakim cudem? Cudem? 
Doszli do siebie dopiero po paru minutach. Wciąż spodziewając się złego, 
jakiejś agresji, cienia świadomości, że są w pobliżu.
Powoli, ostrożnie obchodzili stwora dookoła. 
Ten jednak pozostał całkowicie głuchy / nieczuły na ich kroki, na przyspieszone 
oddechy, poruszenia ubrań i pobrzęk rzeczy, które trzymali w dłoniach. 
Dopiero gdy otoczyli stwora w bezpiecznej, jak im się zdawano, kilkunastometrowej

odległości, zaczęli najpierw szeptać, potem głośniej i swobodniej komentować 

niezwykłą sytuację, w jakiej się znaleźli. 
- Kurde, jak to w ogóle możliwe... 
- Mnie nie pytaj. 
- Ani mnie, to nie na nasze głowy. 
- Co z nim zrobimy? 
- Zrobimy? My? Zadzwońmy gdzieś. 
- Gdzie? 
- Do nadleśniczego?
- Lepiej na policję. 
- Albo wojsko, czy do szpitala, k..., gdzie się w ogóle dzwoni w takich...
- W siakich. Takich sytuacji nie ma..., znaczy, chyba nikt tego nie przewidział, 
wiecie, tak na poważnie... 
- Piotr - zwrócił się do najstarszego z nich Waldek - zacznę nagrywać 
a Ty może..., może byś tak mu coś odstrzelił, dla pewności? 
- Żartujesz? A jak on jednak...
- Żyje? Jak to może żyć, jak mu już kości tu i tam wyłażą na światło dzienne? 
- Ale się rusza, nie? 
- Ale nie oddycha, popatrz uważnie... 
Wszyscy zapatrzyli się w stwora, minęło kilka minut.... 
- Jasna cholera i trąd, faktycznie - sapnął Remek i podniósł leżący obok 
kamień, taki spory, jak zaciśnięta pięść, i rzucił, rzucił nim w stwora, zanim 
zdołali zaprotestować! Trafiony w ramię stwór okręcił się, niemal przewrócił,
a potem jak gdyby nigdy nic, znów zaczął poruszać się sztywnymi, rwanymi 
kroczkami, tak, jak by kamień w ogóle go nie wzruszył. 
Milczeli, przyglądając się widziadłu. 
W końcu Piotr bez słowa zdjął z ramienia karabin, wyciągnął z pasa na biodrze 

pocisk, zarepetował broń, niedbale wycelował i strzelił. Strzał odłupał kawałek

ramienia stwora, impet znów zarzucił nim jak marionetką, jednak i to nic 

nie zmieniło. Gdy przebrzmiało echo wystrzału, a zombi nadal dreptało wokół 

potrzasku, też bez słowa - Remek wyciągnął z plecaka smartfon, wystukał numer

i zadzwonił na policję, na numer alarmowy. 
- Tu policja, słucham? - zabrzmiał nieco metaliczny, zniekształcony głos 
dyspozytora. 
- Hm, khm, proszę Pana, mamy tu..., znaczy, sam nie wiem, bardzo dziwna 
sytuacja. 
- Może Pan mówić jaśniej? - irytacja w głosie policjanta przebiła się nawet 
w metalicznym zniekształceniu głosu...
- Daj to - Piotr zabrał Remkowi smartka. 
- Proszę Pana, wybraliśmy się na polowanie, jesteśmy (tu podał namiary), 
zrobiliśmy wstępny wypad, trafiliśmy na ciało... 
- Ciało? 
- Tak, jakiś kilometr na północ od chaty w metalowym potrzasku, 
kłusowniczym, z rozerwaną nogą, jest ciało. Ludzkie. Gość nie żyje już 
dość długo... Widok jest..., trudno mi to opisać, to trzeba zobaczyć... 
- Rozumiem, zaraz zadzwonię do najbliższego patrolu, podam im panów 
numer, powinni wkrótce zadzwonić. Czy mogą panowie zostać na miejscu? 
- Oczywiście. 
Kliknęło. Piotr podał smartfon Remkowi. 
- Co tak patrzysz, myślisz, że jak bym mu powiedział o zombim, to by 
tu przyjechali? 
- No tak - sarknął Waldek - prędzej przysłali by tu kogoś z wariatkowa... 
Około pięciu minut później zadzwonili do nich z pobliskiej komendy, 
ustalono co i kiedy, i znów czekali bezczynnie. 
Rozmawiali cicho o niczym, trudno było normalnie gadać, gdy obok 
dreptało to coś..., co kiedyś było przecież żywą istotą i to ich gatunku. 
Chociaż, przegadali i to, wcale nie lepiej byłoby, gdyby był to jeleń 
albo dzik... Wcale nie lepiej. 
Policja przyjechała po dwudziestu minutach. Piotr poszedł po nich..., 
uprzedził, że widok jest przedziwny, ale na to trudno było się przygotować
i teraz oni patrzyli, jak policjanci stają nieruchomo, rozdziawiają usta, 
wytrzeszczają oczy..., i stoją tak, bez ruchu, jak by ich jasny szlag trafił! 
Stali sobie tak ze dwie minuty, gdy Remek nie wytrzymał i chrząknął dość 
głośno. Policjanci drgnęli silnie, zaczęli przecierać oczy, poruszali się powoli, 
jak by obudzeni ze snu. Jednak wciąż nie spuszczali wzroku ze stwora.
- Co to k**wa jest! 
- Co to k..., nie... 
- Niestety - przerwał im Piotr - to jednak jest żywy trupek. Na szczęście 
najwyraźniej nie słyszy, nie widzi i nie czuje naszej obecności. Można powiedzieć, 

że to sprawdziliśmy. 
- Zbliżał się Pan do niego, dotykaliście go? - policjant spojrzał na nich ostrożnie... 
- Nie, aż tacy głupi nie jesteśmy, i też oglądaliśmy filmy..., po prostu 
obchodziliśmy go parę razy i jesteśmy tu już niemal godzinę, a on nic. 
Poza tym Remek przywalił mu kamieniem, a ja..., no cóż - poklepał ręką
po karabinie... 
- I on nic? Żadnej reakcji? 
- Żadnej. 
- Ale jak to w ogóle... Trzeba do kogoś zadzwonić!
- No i zadzwoniliśmy... 
- E..., no tak, ale..., dobra, rozumiem - starszy policjant wyjął służbowy telefon... 

Odszedł na bok, słyszeliśmy jak rozmawia, jak krzyczy, zarzeka się, że to nie żart, 

w końcu zaczyna rzucać takimi wiązankami, że im uszy więdły... 

Wrócił. Blady, acz wyraźnie wkurzony... Milczeli. 
- Hm, khm, khm, no no, już, nie ma czym się przejmować, znaczy jest - machnął 
ręką na zombiaka - jasne, że jest..., ale, no nie patrzcie tak, musicie tu zostać.
Przyjadą..., przyjadą po nas, jakieś ekipy medyczne, coś tam, wojsko i nasi. 
Za godzinę zaczną się zjeżdżać. 
- A po co my tu - z głupia frant zapytał Waldek...
- Kwarantanna. Nie wiemy co to, co to, jak to, czemu tak..., musimy sprawdzić, 
zbadać. 
- Jassne..., ale zaraz będzie ciemno... 
- Wytrzymamy - uciszył ich Piotr - Wytrzymamy proszę Pana. 
- No i dobrze. Chodźcie, usiądziemy sobie pod tamtym dębem i pogadamy, 
opowiecie mi wszystko - i poszli. 
Nie czekali godziny, już 43 minuty później nadleciał śmigłowiec, spuścili się w dół 

na linach jacyś komandosi, zabezpieczali teren, trzymając się na dystans. 
Potem nadjechały wozy policyjne i wojskowe. Tworzyli kordon jakieś 50 
metrów od nich... 
- No teraz w końcu jest jak na filmach... - sapnął młodszy z policjantów. 
- Co nas raczej nie pociesza - westchnął Waldek... 
- A no nie - przytaknął mu Remek. 
- Ale posiedzimy grzecznie na dupkach, żeby nic nam się nie stało, tak,
jak na filmach, co nie, chłopcy? - sarknął Piotr... 
- Jasne. 
- Jasne, spoko. 
- No i dobrze - podsumował starszy policjant. 
Znów siedzieli cicho, przyglądając się, jak w gasnącym świetle dnia rozbłyskują 
elektryczne lampy i reflektory, krząta się wokół coraz więcej ludzi. 
W końcu, około 22.00 podeszło do nich dwóch facetów ubranych jak w szpitalach 
za czasów pandemii... 
- Dobry wieczór, Panowie - skłonił się pierwszy - jesteśmy z PSZ, no wiecie, 
Państwowe Służby Zakaźnicze. Na pewno słyszeliście - pokiwali głowami...
- Zatem - skinął głową drugi - poprosimy Panów o dokładną relację z wydarzeń 
dzisiejszego dnia.
Zdali ją..., po kolei i razem, zadawano im rozmaite pytania, trwało to około 
20 minut. 
- Dobrze, Panowie, bardzo dobrze..., no to zapraszamy do dekontaminatora. 
- Gdzie? 
- Do tamtej ciężarówki - będziecie się Panowie musieli rozebrać, poddać 
natryskowi, badaniom, dostaniecie standardową szczepionkę - m.in., na 
wściekliznę, podamy wam antybiotyki. Potem spędzicie noc w tamtym 
namiocie - wskazał namiot wyróżniający się soczyście żółtą plandeką. 
- A jutro pomyślimy, co dalej. 
Tak też zrobili.

A potem, a  potem dużo się działo, zjawiły się media, ktoś rankiem przeleciał 

nad polaną, dronem, który zresztą, zaraz spektakularnie zestrzelono.  

Kilka kolejnych dni wypełniały im badania, zastrzyki, wywiady, pytania, 
ustalenia. Parę razy przez kordon przedarły się kolejne latające i kroczące 
drony dziennikarskie. Zatem z tajemnicy, tak typowej dla filmów grozy 
nic nie wyszło, i..., już koło południa drugiego dnia od znalezienia dziwadła, 
trąbiły o tym media na całym świecie... 
Wrzało w social mediach, sypały się niewybredne komentarze, powstawały 
liczne filmiki i analityczne rozkminy na kanałach video, zaczęły się demonstracje,
samobójstwa, ludzie masowo przeczesywali okolice zamieszkane, w strachu 
przed zombimi, a nawet gdzieś w Ameryce zastrzelono kilku włóczęgów, 
bo się komuś wydali "za mało ludzcy"... 
Świat niemal stanął dęba. 
W tydzień! 
A to był dopiero początek... bowiem niestety, znaleziono kolejnych. 
W ciągu miesiąca niemal 1000 "żywych" martwych. Na całym świecie. 
W ponad 60 państwach na wszystkich kontynentach. 
Ludzi opanowała histeria. 
Wybuchały zamieszki. 
Ale najgorsze było to, co się działo z umysłami - w końcu właśnie nieznana 
siła zakwestionowała wszystko, w co wierzono. Świat zmierzał ku chaosowi
sam z siebie, i inaczej niż w filmach, zombi wcale nie były groźne - tak same
z siebie. One były zupełnie bierne, ale..., sam fakt ich istnienia sprowadził
zagrożenie na cały globalny ład.
A wówczas oni sami zaszyli się w innej głuszy. W domku letniskowym 
na Kaszubach, spadku po dziadkach rodzeństwa Waldka. W sześcioro, 
oni i ich dziewczyny. 
Oglądali telewizję, ale poza tym dni spędzali na wszystkim, tylko nie 
na śledzeniu wariactwa, które sprawiało, że tracili wiarę w to, co widzą 
i słyszą. A świat pogrążał się w coraz głębszych odmętach szaleństwa, 
szczególnie tam, gdzie nauka stykała się..., z religią. Religiami. 
Wszystko skończyło się jak nożem uciął w pierwszej połowie listopada. 
Wykryto przyczynę. Jeszcze gorszą..., albo może lepszą, kto to wie? 
Z badań wyszło, że za długotrwałą, pozorną aktywność ciał 
(jak się z czasem okazało, nie tylko ludzkich), odpowiadały przedziwne
ameby, jednokomórkowce, silnie namnażające się w pewnych warunkach. 
Najdziwniejsze było jednak pochodzenie tych istot. 
Powiązano je ściśle z deszczem meteorów, który nawiedził naszą planetę 
ledwie rok wcześniej, w roku 2024... 
Drobnoustroje były niegroźne dla żywych istot, ale..., były w nich i raj 
namnażania rozpoczynały, gdy zamieniały się z grzecznych elementów 
mikrofauny organizmu, w typowego padlinożercę... 
Niby nie wszystko tym wyjaśniono, ale lepszy rydz, niż nic. 
Najbardziej cieszyli się ludzie z NASA i podobnych firm na świecie. 
W obliczu stwierdzenia pierwszego organizmu - z pewnością spoza 
naszej Planety - bardzo wzrosło zainteresowanie tym tematem i eksploracją 
kosmosu... 
Nie tak wyobrażaliśmy sobie pierwszy Kontakt, odkrycie ufoludków..., ale..., 
z dwojga złego..., zwłaszcza, że lekarstwo odkryto już rok później, a po roku 
2030, temat zszedł daleko na drugi plan, wobec kolejnej Pandemii... 
Oni, w Trójkę - bo dziewczyny nie wytrzymały z nimi zbyt długo - wciąż 
powtarzali swoje wypady, wciąż jeździli razem, niby, na polowanie. 
Faktycznie jechali zaś po to, by na jakiś czas oderwać się od codzienności 
i szukać w cienistych borach innych ciekawostek. Polowali, ale już raczej 
z dyktafonem, kamerą i aparatem... 

Koniec.